Mart van der Spek volgt zijn hart
Mart van der Spek deed het. Hij volgde zijn hart. Met economie als een van zijn sterkste vakken op school volgde hij de opleiding tot junior accountmanager, om met zijn diploma op zak te gaan werken in het bedrijfsleven. Langzaam maar zeker groeide bij Mart de gedachte: dit is het niet voor mij, hier ligt niet mijn toekomst. Waar dan wel? In de zorg!
Het besef drong tot Mart door toen hij zijn babyneefje in bed legde. Dat tere, kwetsbare wezentje, zo afhankelijk… Zijn moeder had het al veel eerder gezien en niemand, ook Marts vriendin Suzan niet, was verbaasd toen hij vertelde dat het roer omging. Mart heeft een zorgzaam karakter, probeert mensen zich op hun gemak te laten voelen. Hij keek zorgvuldig naar de mogelijkheden om de overstap te maken naar de zorg.
‘Ik besloot te kiezen voor de opleiding verpleegkunde en solliciteerde aanvankelijk in ziekenhuizen, maar doordat er te weinig personeel is om leerlingen te begeleiden zijn er slechts weinig opleidingsplekken. Ik richtte mijn aandacht op verzorgingshuizen en kwam uit bij Sonneburgh. Ik schreef Sonneburgh aan en kreeg snel antwoord, wat ik sowieso al een goede start vond.
Ik schreef Sonneburgh en kreeg direct antwoord: sowieso al een goede start.
Het gesprek verliep fijn, er werd gedacht in mogelijkheden. Ik kon beginnen op niveau 3 met de opleiding tot verzorgende individuele gezondheidszorg en wist voor mijzelf: ik wil door naar niveau 4. Dat betekende wel: zes jaar opleiding! Mijn motivatie sprong kennelijk in het oog op het Albeda Zorgcollege. Wanneer ik aan een aantal voorwaarden voldeed en Sonneburgh erachter stond, mocht ik versneld doorstromen naar niveau 4. Die voorwaarden? Slagen voor een kennistest met minimaal een 7, een aantal opdrachten voltooien en slagen voor de niveautest.’
Schakelen
Schakelen‘Instromen binnen een groep die al een half jaar bezig was, daar moest ik even voor schakelen. Gelukkig kreeg ik bijles van een docent bij wie ik na het werk terecht kon en leerlingen uit mijn klas gaven mij hun aantekeningen. Zo deed ik mijn eerste jaar verpleegkunde in een half jaar’, vertelt Mart. ‘Ik ga iedere dinsdag naar school. Mijn contract is gemaakt op basis van 36 uur. Daarvan werk ik 32 uren in Sonneburgh – ook met weekenddiensten – en de andere vier uren krijg ik uitbetaald terwijl ik naar school ga. Ook betaalt Sonneburgh mijn lesgeld en licenties.’
Sonneburgh betaalt mijn lesgeld en licenties.
‘Ik werkte op een verdieping waar ouderen wonen met een somatische zorgvraag, daarna een half jaar op de revalidatieafdeling en nu op een afdeling met zowel somatiek als psychogeriatrische zorg. Stap voor stap leer je de verpleegtechnische handelingen. Neem het blaasspoelen. Eerst leer je op school theorie en praktijk, hier voer je de handeling uit onder begeleiding van een gediplomeerde van de afdeling. Je bent zelf verantwoordelijk voor de noodzakelijke voorzorgsmaatregelen en procedures en de controle van de gezondheidssituatie van de bewoner of cliënt.’
‘José is mijn werkbegeleider en geeft mij feedback als ik aan het oefenen ben met verpleegtechnische handelingen. Wanneer ik deze een aantal keer geoefend heb, komt de praktijkopleider kijken en tekent af in mijn skillsboekje.’
Groei
‘Deze baan past bij mij’, stelt Mart vast. ‘Ik voel dat ik groei in de verantwoordelijkheid die erbij hoort. Ik heb nu de opdracht gekregen de leiding te nemen op de gang. Ik lees altijd zorgvuldig de zorgdossiers door, maar ik weet dat je uit het gesprek aangaan ook een hoop informatie kunt halen. De omgang met de mensen en hun levensverhaal horen, dat vind ik echt heel fijn. En ze zijn altijd zo dankbaar dat je ze helpt!’
‘Ik heb het gevoel iedere dag het verschil te kunnen maken, samen met mijn collega’s. Even helpen met een telefoon of een tv die niet meewerkt, je hand op de schouder van een meneer die zijn familie zo weinig ziet… Het zijn soms die kleine dingen. Mensen zien vaak niet meer heel goed en ik ben lang, dus ga ik altijd door mijn knieën of pak er een stoel bij, om vooral op gelijke hoogte te komen. Wat mooi is, is de humor van oudere mensen. Je kunt heerlijk grappen maken met hen. En ze zien hier vrijwel alleen maar vrouwen aan het werk, dus ja, een jonge kerel kunnen ze wel waarderen.’