Runette la Rose: al 40 jaar gelukkig bij Sonneburgh

Als er iemand is die weet hoe het in Sonneburgh toegaat door de jaren heen, is het wel Runette la Rose. Op 2 september vierde zij haar robijnen jubileum: 40 jaar in Sonneburghse dienst.

Tijd voor hoorngeschal en vreugdekreten, Runette?

‘Doe maar gewoon, hoor, al voel ik natuurlijk trots en blijdschap. Het brengt me terug naar het begin. Ik had mijn opleiding in Suriname, in het academisch ziekenhuis, en deed daar de nodige werkervaring op. Ik wilde verder studeren en besloot op mijn 24^ste naar Nederland te gaan. Mijn vader wilde dat ik naar de kweekschool ging, maar ik volgde mijn hart. Ik woonde net in Rotterdam, toen ik een advertentie las van Sonneburgh. Ik mocht op gesprek bij directeur Van Dijk – hij was er nog voor meneer Dijks – en werd binnen een kwartier aangenomen! Ik combineerde werken en leren. Ben ik altijd blijven doen, ook nadat ik getrouwd was en drie kinderen kreeg: werken-leren, werken-leren. Van ziekenverzorgende op de afdeling werd ik al snel afdelingshoofd en vervolgens waarnemend zorgmanager.’

Je hebt door de jaren heen op allerlei afdelingen gewerkt en tal van functies bekleed?

Runette lachend: ‘O, hou op! Ik hield ook zoveel van mijn werk…! Ik wilde altijd alles perfect doen, maakte lange dagen en was, nou ja, zeg maar gerust: getrouwd met mijn werk.’ Er volgt een denkstilte. ‘Twaalf jaar geleden kreeg ik een beroerte. Het hele team van Sonneburgh stond aan mijn bed. Zeiden ze: we kunnen jou niet missen, je bent ons zonnetje in huis. Wat heeft dát me goed gedaan! Ik heb gevochten als een pitbull om te revalideren. Ik móet terug, dacht ik.’

Medisch wonder

Zoals ze hersteld is, zien de artsen als een medisch wonder, vertelt Runette. ‘Ik kwam terug, met steun van mijn thuisfront. Mijn man en kinderen hebben altijd begrepen hoe belangrijk mijn werk voor me is. Ik werd zorgcoördinator en later stafmedewerker. Ik verzorg de rondleidingen wanneer iemand hier wil komen wonen, begeleid opnames – ook tijdelijke – en inhuisplaatsing en begeleid het traject van het ‘volledig pakket thuis’ voor mensen met een indicatie voor de Wet langdurige zorg die bij ons in de serviceflat komen wonen.

Ook zit ik in de herdenkingscommissie – tweemaal per jaar herdenken we alle mensen die overleden zijn in een bijeenkomst voor de familie – en help de open dagen organiseren. En, o ja, ik zit al 25 jaar in de ondernemingsraad. Iedere keer word ik herkozen.’

Haar lach klinkt door de ruimte. ‘Liefde voor je vak én voor je medemens’ ‘Wat ik het mooiste vind aan mijn werk? Als ik eraan kan bijdragen mensen uit hun isolement te halen. Ik put er kracht uit wanneer iemand tegen me zegt: fijn dat je naar me geluisterd hebt, ik kan bij jou terecht. Weet je? Sonneburgh is een plek waar je veel voor elkaar over hebt. Als je een beroep in de zorg uitoefent, moet je liefde voor je vak én voor je medemens hebben, toch? Bejegening staat bij mij heel hoog in het vaandel: doe alsof het je eigen vader of moeder is, zeg ik mijn collega’s. En betrek de familie bij wat je doet, je bereikt dan veel meer. Het is niet alleen de bewoner of cliënt, familie is belangrijk!’

Luisterend oor

‘Het draait uiteindelijk allemaal om één ding: het luist’rend oor. Iemand wil zijn verhaal kwijt. Bij mij gaat het zo: Runette, heb je tijd voor mij? Meneer, nu even niet, maar vindt u het goed dat ik over een kwartier bij u langskom? En dan ga ik, precies op tijd. Je moet je beloftes nakomen.’

‘Ik raak niet gauw van slag. Zo was ik hier pas, toen een mevrouw haar hand langs mijn gezicht streek en verbaasd zei: hè, je geeft niet af. Moet ik mij daar druk over maken? Boos om worden? Welnee! Die mevrouw had nog nooit een donker mens gezien. Ik vond het mooi, móói…!’

‘Ik ben streng christelijk opgevoed door mijn oma, echt heel streng. Directeur Van Dijk vroeg me bij mijn sollicitatie: ben je getrouwd of leef je in concubinaat? Zeg maar gewoon dat je aan het hokken bent. Hij had zo’n humor, die man. Bij mijn belijdenis kreeg ik de tekst mee: ‘Bij U, O Here, schuil ik; laat mij nimmer beschaamd worden.’ Samen met een andere Psalmtekst ‘Ik hef mijn ogen op naar de bergen, vanwaar zal mijn hulp komen?’ de leidraad in mijn leven. In Suriname leerde ik: wanneer je op zee bent en de golven zijn zo vreselijk hoog dat je God vraagt: help me hier doorheen te komen, dan, ja, dan wórd je geholpen.’

In februari wordt Runette 66. ‘ Ik heb veertig jaar gegeven aan Sonneburgh. Als ik straks met pensioen ben, denk ik: het is goed zo.’ Maar zover is het nog lang niet…

Een schouderklop

Een luist’rend oor

Een woord van troost

Een warm gebaar

God geeft u de gaven

Heb moed om te delen

dan zal het tot troost zijn

Tot troost voor velen

God wijst eenieder

precies de juiste weg

Hij reikt u vandaag ook weer de hand